Selin Gürel / Toronto – “Gülizar”, evlenmek üzere Türkiye’deki köyünden Kosova’ya giderken yolda taarruza uğrayan genç bir bayanın, yeni yuvasında bu atağın izleriyle baş etme çabasını anlatıyor. Direktör Belkıs Bayrak birinci sinemasında kurban bayan ve öfkeli erkek üzere çok tanıdık olduğumuz temsilleri yıkıp apaçık görünenlerin değil, birinci bakışta görünmeyenlerin peşine düşüyor.
– Gülizar’ın kıssası çok tanıdık lakin siz bu tanıdık kıssayı bayanı kurbanlaştırmadan anlatıyorsunuz. Öfkeden köpüren erkek temsilleri yok. Bu değişim atağı sizin için ne söz ediyor?
Karakterlerim için başımda ortak kimi sözler var: Kırılganlık, naiflik… Bunların zorluklara direnme kabiliyeti oluşturduğunu ve bu kabiliyetin içinde yaşanabilir bir anlatı yarattığını düşünüyorum. Daha katı, eril ve doğuşçu bir anlatının içinde kendimi direktör olarak hayal edemiyorum. Sinemaya dönersek, biri tacize uğradığında, bir post-travma içindeyken, bunun fark edilebilir olmama ihtimali benim için çok değerli. Sinemada düğün üzere toplumsal bir gerçeklik var. Bir vakit baskısı var. Fakat karakterimizin gerçekliği bunun aykırısı bir yerde.
– Oyuncu seçimini yaparken önceliğiniz neydi?
Emre’yi bulmak için çok uğraştım, zira Emre farklı bir eş temsili. Oyuncuların tek bir sahneyi oynamalarını istedim. O sahne benim için turnusol kâğıdı oldu. Bekir Behrem’i Emre olarak gördüğümde nitekim duygulandım. Gülizar’ı canlandıran Ecem Uzun kusursuz bir oyuncu lakin buradaki oyunculuğu için de bambaşka bir mesai harcadık. Gülizar’ın kurbana dönüşmemesi ve sinemanın ritminden çıkmaması için Ecem’le yeni bir yol bulmak zorundaydık ve bulduk da.
– Sinema, göstermekle değil de fark edilmekle, irdelenmekle ilgileniyor. Seyirci sinemayla ne cins bir ilgi kuracak sizce?
Filmin sinemayla kuracağı ilgi hengameli da olabilir, kuvvetli de. Lakin bir formda sinemanın seyirciyi rahat bırakmayacağını düşünüyorum. Bu öykü şiddetin pornografisini yapan bir sinema olabilirdi fakat o denli bir yere hiç girmiyorum. Seyirciye alan bırakmayı seviyorum ve ona çok güveniyorum.
– Bu sinema için size ilham olan direktörler var mı?
Sinemada aktüele yaslanmak yerine kıssayı farklı bir ritimle anlatan, iç basıncı öne çıkaran sinemaları ve direktörleri seviyorum. Bu sinema için Lucrecia Martel’den bilhassa “Başsız Kadın” ve Mia Hansen-Løve ilham kaynağı oldu.
Bekir Behrem: ‘Emre’nin içinde naif bir sevgi var’
– Karakteriniz Emre, erkek temsili tarafında bir değişimin bayrağını taşıyor. Senaryoyu birinci okuduğunuzda Emre’yi nasıl algıladınız?
Önce senaryoyu tekraren okudum, bütünü anlamaya çalıştım zira direktörümüz Belkıs Bayrak spesifik bir sahneyi görmek istiyordu. O sahnede diğer oyuncular bağırıp çağıran, öfkeli erkeklere dönüşmüş lakin ben karakteri hiç o denli algılamadım. Emre olaya eril bir taraftan bakmıyor, içinde naif bir sevgi var. Belkıs’ın aradığı da tam olarak buymuş.
– Gösterimde çekimlerin üzerinden iki yıl geçtiğini söylemiştiniz. Toronto seyircisiyle birinci sefer izlerken neler hissettiniz?
Bir diğerinin sinemasını izler üzere izledim. Çok da yeterli bir sinema olduğunu düşündüm. Kendimi olağanda keyifle izleyemem ancak bu sinemada kendime de dışarıdan bakabildim. Seyirci olarak da oyuncu olarak da bağımsız öyküleri daha çok seviyorum. Bugüne kadar 40-50 kısa sinemada oynadım. O kadar çok oynayınca ana akımda pek gözünüz olmuyor. İster istemez bağımsıza düşkün hâle geliyorsunuz. Bu tercihler bugün beni Toronto’ya kadar getirdi.